Toen uitvinder David Maiman de lucht in ging, leek hij een eeuwenoud verlangen te beantwoorden. Dus waarom lijkt het niemand iets te kunnen schelen?
We hebben jetpacks en het kan ons niet schelen. Een Australiër genaamd David Maiman vond een krachtige jetpack uit en vloog ermee de wereld rond – ooit in de schaduw van het Vrijheidsbeeld – maar weinig mensen kennen zijn naam. Zijn jetpack was beschikbaar, maar geen een haastte zich om het te halen. Mensen zeggen al tientallen jaren dat ze jetpacks willen, en we zeggen al duizenden jaren dat we willen vliegen, maar echt? kijk omhoog. De lucht is leeg.
Luchtvaartmaatschappijen hebben te maken met een tekort aan piloten, en het kan erger worden. Uit een recent onderzoek blijkt dat we tegen 2025 een wereldwijd tekort van 34.000 commerciële piloten verwachten. Voor kleinere vliegtuigen zijn de trends vergelijkbaar. Hanggliders zijn zo goed als verdwenen. ultralichte vliegtuigen kunnen nauwelijks rondkomen. (De fabrikant, Air Création, verkocht vorig jaar slechts één auto in de VS.) Elk jaar hebben we meer passagiers en minder piloten. Ondertussen is een van de meest begeerde vormen van vliegen — jetpacks — bestaat, maar Mayman kan niemands aandacht trekken.
'Een paar jaar geleden had ik een vlucht in de haven van Sydney', vertelde hij me.Jetpacks waren luidruchtig, dus ik verzeker je dat ze me hoorden.Maar ik was daar, ik vloog voorbij in jetpacks, ze keken niet op.
Toen ik 40 jaar oud was, begon ik te experimenteren met vliegen wat ik maar kon - helikopters, ultralights, zweefvliegtuigen, deltavliegers. Het is niet zozeer een midlifecrisis als wel dat ik eindelijk de tijd of de tijd heb om te doen wat ik heb ik altijd al willen doen. Dus ik probeerde paragliding, parachutespringen. Op een dag stopte ik bij een landingsbaan langs de weg in een wijnland in Californië waar tweedekkervluchten uit de Eerste Wereldoorlog werden aangeboden. Ze hadden die dag geen tweedekkers beschikbaar, maar er was een WO II bommenwerper, een B-17G genaamd een Sentimental Journey om bij te tanken, dus stapte ik aan boord. Van binnen ziet het vliegtuig eruit als een oude aluminium boot;het is ruw en ruig, maar het vliegt soepel en zoemt als een Cadillac. We vlogen 20 minuten over groene en roodbruine heuvels, de lucht was zo wit als een bevroren meer en het voelde alsof we de zondag goed benutten.
Omdat ik niet weet wat ik doe, en ik ben niet goed in wiskunde, wind lezen of wijzerplaten of meters controleren, doe ik al deze dingen als passagier in plaats van als piloot. Ik zal nooit een piloot. Ik weet dit. Piloten horen georganiseerd en methodisch te zijn, ik ben niet een van die dingen.
Maar door bij deze piloten te zijn, ben ik degenen die doorgingen enorm dankbaar - experimenterend en vreugdevol tijdens de vlucht. Mijn respect voor piloten is grenzeloos, en de afgelopen 10 jaar was mijn basisschoolleraar een Frans-Canadees genaamd Michael Globensky die ultralight lesgaf driewieler vliegen in Petaluma, Californië. Hij gaf les in deltavliegen, maar die handel was dood, zei hij. Vijftien jaar geleden verdween de student. , en enkele studenten. Maar dat werk is sterk gedaald. De laatste keer dat ik hem zag, had hij helemaal geen studenten.
Toch gaan we vaak naar boven. De ultralichte trike waarmee we reden leek een beetje op een tweezitsmotorfiets met een extra grote deltavlieger eraan vast. Ultralights zijn niet beschermd tegen de elementen — er is geen cockpit;zowel de piloot als de passagiers zijn blootgesteld - dus dragen we jassen van schapenvacht, helmen en dikke handschoenen. Globensky rolde de landingsbaan op, wachtend tot de kleine Cessna en turboprop voorbij waren, en toen was het onze beurt. Aangedreven door propellers achterin, de ultralight versnelt snel, en na 90 meter duwt Globensky zachtjes de vleugels naar buiten en we zijn in de lucht. De start is bijna verticaal, als een vlieger die omhoog wordt getrokken door een plotselinge windvlaag.
Toen we eenmaal de landingsbaan verlieten, was het gevoel buitenaards en totaal anders dan in een ander vliegtuig zitten. Omringd door wind en zon stond niets tussen ons en de wolken en vogels toen we over de snelweg vlogen, over de boerderijen in Petaluma, en in de Stille Oceaan. Globensky knuffelt graag de kust boven Point Reyes, waar de golven beneden zijn als gemorste suiker. Onze helmen hebben microfoons en elke 10 minuten spreekt een van ons, maar meestal zijn wij alleen in de lucht, stil, maar af en toe luisteren naar een nummer van John Denver. Dat nummer is bijna altijd Rocky Mountain High. Soms kom ik in de verleiding om Globensky te vragen of we het hadden kunnen overleven zonder John Denver's "Rocky Mountain Heights" - vooral gezien het feit dat deze specifieke singer-songwriter stierf tijdens het vliegen met een experimenteel vliegtuig in Monterey, net voordat we naar het zuiden gaan – maar ik heb het lef niet. Hij vond dat liedje echt leuk.
Globensky kwam in me op terwijl ik wachtte op de parkeerplaats van een Ralphs-supermarkt in het dorre boerenstadje Moorpark in Zuid-Californië. Deze parkeerplaats is waar Mayman en Boris Jarry, de eigenaren van Jetpack Aviation, ons zeiden te ontmoeten. Ik heb heb me aangemeld voor een jetpack-trainingssessie in het weekend waar ik hun jetpacks (JB10) zal dragen en bedienen met tientallen andere studenten.
Maar terwijl ik op de parkeerplaats wachtte, ontmoette ik slechts vier andere mensen - twee paar - die daar waren voor een trainingssessie. De eerste waren William Wesson en Bobby Yancey, forse 40-plussers uit Oxford, Alabama, 2000 mijl verderop. naast me geparkeerd in een gehuurde sedan. "Jetpack?"vroegen ze. Ik knik, ze stoppen en we wachten. Wesson is een piloot die bijna alles heeft gevlogen – vliegtuigen, gyrocopters, helikopters. Nu werkt hij voor het plaatselijke energiebedrijf, vliegt hij met helikopters in het gebied en inspecteert hij neergestorte lijnen. beste vriend en de reis verliep soepel.
Het andere paar is Jesse en Michelle. Michelle, die een roodomrande bril draagt, is bedroefd en is er om Jesse te steunen, die veel op Colin Farrell lijkt en jarenlang met Maiman en Jarry heeft gewerkt als cameraman vanuit de lucht. iemand die de beelden maakte van Mayman die rond het Vrijheidsbeeld en de haven van Sydney vloog. Aangezien hij 'kopieer dat' zegt in plaats van 'ja', is Jesse, net als ik, nieuwsgierig naar vliegen, naast vliegen - altijd passagiers, geen piloten. Hij is altijd wilde met een jetpack vliegen, maar kreeg nooit de kans.
Eindelijk denderde een zwarte pick-up het parkeerterrein op en een lange, gedrongen Fransman sprong eruit. Dit is Jarry. Hij had heldere ogen, een baard en was altijd in extase over zijn werk. jetpack-trainingsfaciliteit is moeilijk te vinden, of – nog beter – de locatie ervan is topgeheim. trainingsfaciliteit. Dus onze eerste indruk van het Jetpack Aviation-trainingsprogramma was van een lange Fransman die een winkelwagentje door een supermarkt duwde.
Nadat hij ons eten in de vrachtwagen had geladen, stapten we in en volgden hem, de karavaan trok door de vlakke groente- en fruitvelden van Moorpark, witte sproeiers sneden door de rijen groen en aquamarijn. We passeren aardbeien- en meloenplukkers met extra grote strohoeden en daarna we nemen onze stoffige weg door heuvels met citroen- en vijgenbomen, langs eucalyptuswindschermen en uiteindelijk naar een weelderige avocado-boerderij op ongeveer 250 meter boven zeeniveau, Jetpack bevindt zich op het luchtvaartterrein.
Het is een bescheiden opstelling. Een braakliggend terrein van twee hectare is door een wit houten hek gescheiden van de rest van de boerderij. dat de boer die het land bezit zelf een voormalig piloot was en in een huis boven op een bergkam woonde. 'Hij vindt het lawaai niet erg,' zei Jarry, terwijl hij naar de Spaanse kolonie boven hem tuurde.
In het midden van de compound staat het jetpack-testbed, een betonnen rechthoek ter grootte van een basketbalveld. Onze studenten dwaalden een paar minuten rond voordat ze de jetpack vonden, die als een museumcollectie in een zeecontainer hing. Een jetpack is een mooi en eenvoudig object. Het heeft twee speciaal aangepaste turbojets, een grote brandstofcontainer en twee handgrepen - gas aan de rechterkant en gier aan de linkerkant. De jetpack heeft zeker een computergestuurd element, maar voor het grootste deel is het een eenvoudig en gemakkelijk om de machine te begrijpen. Hij ziet er precies uit als een jetpack zonder ruimte of gewicht te verspillen. Hij heeft twee turbojets met een maximale stuwkracht van 375 pond. Hij heeft een brandstofcapaciteit van 9,5 gallon. Droog weegt de jetpack 83 pond.
De machine en het hele terrein zijn echt totaal onaantrekkelijk en doen me meteen aan NASA denken - nog zo'n erg onaantrekkelijke plek, gebouwd en onderhouden door serieuze mensen die niets om uiterlijk geven. De faciliteit in Cape Canaveral is volledig functioneel en er is geen gedoe. Het budget voor landschapsarchitectuur lijkt nul te zijn. Terwijl ik naar de laatste vlucht van de spaceshuttle keek, werd ik getroffen door elk keerpunt vanwege mijn gebrek aan focus op alles wat niets te maken had met de missie op hand - nieuwe vliegende objecten bouwen.
In Moorpark zaten we in een kleine geïmproviseerde hangar, waar een grote tv beelden afspeelde van Jarry en Mayman die verschillende avatars van hun jetpacks bestuurden. De video toont hun vlucht in New York, Zuid-Californië bij de start van de Formule 1-race in Monaco Af en toe wordt een korte film uit de James Bond-film Thunderball aan elkaar genaaid voor een komisch effect. Jarry vertelde ons dat Mayman druk bezig is met investeerders, dus hij zal basisorders afhandelen. Met een zwaar Frans accent bespreekt hij dingen als gasgeven en gieren, veiligheid en rampspoed, en na 15 minuten op het whiteboard is het duidelijk dat we klaar zijn om onze uitrusting aan te trekken. Ik ben nog niet klaar, maar dat geeft niet. Ik besloot niet als eerste te gaan.
Het eerste kledingstuk was een vlamvertragend lang ondergoed. Dan een paar zware wollen sokken. Dan is er een zilveren broek, lichtgewicht maar vlamwerend. Dan nog een paar zware wollen sokken. Dan zijn er de jumpsuits. helm. Brandwerend handschoenen. Ten slotte zullen een paar zware leren laarzen de sleutel blijken te zijn om te voorkomen dat onze voeten verbranden. (Meer info volgt binnenkort.)
Omdat Wesson een getrainde piloot is, besloten we hem eerst te laten gaan. Hij beklom drie trappen van stalen hekken en glipte in zijn jetpack, dat aan katrollen in het midden van het asfalt hing. Toen Jarry hem vastbond, verscheen Maiman. Hij is 50 jaar oud, goed geproportioneerd, kaal, blauwe ogen, lange ledematen en zachte stem. Hij verwelkomde ons allemaal met een handdruk en begroeting, en haalde toen een blikje petroleum uit een zeecontainer.
Toen hij terugkwam en brandstof in de jetpack begon te gieten, realiseerde hij zich pas hoe riskant dat leek en waarom de ontwikkeling en acceptatie van jetpacks traag verliep. Terwijl we de benzinetanks van onze auto elke dag vullen met licht ontvlambare benzine, is er be - een comfortabele afstand tussen ons fragiele vlees en deze explosieve brandstof. Maar als je die brandstof op je rug draagt, in een veredelde rugzak vol pijpen en turbines, breng je de realiteit van de verbrandingsmotor naar huis. Gewoon kijken naar kerosine die centimeters van Wesson's wordt gegoten gezicht was verontrustend. Het is echter nog steeds de beste technologie die we hebben, en het kostte Mayman 15 jaar en tientallen mislukte iteraties om hier te komen.
Niet dat hij de eerste was. De eerste geregistreerde persoon die een jetpack (of raketpakket) patenteerde, was de Russische ingenieur Alexander Andreev, die zich voorstelde dat soldaten het apparaat zouden gebruiken om over muren en loopgraven te springen. Hij heeft nooit zijn raketpakket gemaakt, maar de nazi's leenden concepten van hun Himmelsstürmer-project (Storm in Heaven) - waarvan ze hoopten dat het de nazi-superman de mogelijkheid zou geven om te springen. Godzijdank was de oorlog daarvoor voorbij, maar het idee leeft nog steeds in de hoofden van ingenieurs en uitvinders. Pas in 1961 ontwikkelde Bell Aerosystems de Bell Rocket Strap, een eenvoudige dubbele jetpack die de drager 21 seconden omhoog stuwde met waterstofperoxide als brandstof. Een variant van deze techniek werd gebruikt tijdens de Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles, toen piloot Bill Suitor vloog over de openingsceremonie.
Honderden miljoenen mensen keken naar die demo, en het kan de mens niet worden verweten dat hij ervan uitgaat dat er alledaagse jetpacks komen. leerde vliegen voordat hij leerde autorijden;hij behaalde zijn vliegbrevet op 16-jarige leeftijd. Hij ging naar de universiteit en werd een seriële ondernemer. Uiteindelijk startte en verkocht hij een bedrijf als Yelp, en verhuisde met een meevaller naar Californië om zijn droom te verwezenlijken: het creëren van zijn eigen jetpack. Beginnend in 2005 , werkte hij samen met ingenieurs op een industrieterrein in Van Nuys, waar hij ruwe variaties van de technologie bouwde en testte. Al deze jetpack-varianten hebben slechts één testpiloot, hoewel hij wordt opgeleid door Bill Suitor (dezelfde man die hem inspireerde op de Olympische Spelen). Dat was David Maiman zelf.
Vroege versies gebruikten 12 motoren, daarna 4, en hij crashte regelmatig tegen gebouwen (en cactussen) rond het Van Nuys Industrial Park. Na een slechte week van testvluchten in Australië, stortte hij op een dag neer op een boerderij in Sydney en werd hij met ernstige brandwonden in het ziekenhuis opgenomen Omdat hij de volgende dag over de haven van Sydney zou vliegen, werd hij ontslagen en vloog kort over de haven voordat hij opnieuw neerstortte, dit keer in een drankje. Meer onderzoek en ontwikkeling volgden en uiteindelijk koos Mayman voor de twee -jet-ontwerp van de JB9 en JB10. Met deze versie – degene die we vandaag testen – hebben zich geen grote incidenten voorgedaan.
Het is echter belangrijk op te merken dat Mayman en Jarry hun jetpacks bijna uitsluitend over water vliegen - ze hebben nog geen manier bedacht om zowel een jetpack als een parachute te dragen.
Daarom vliegen we vandaag vastgebonden. En waarom we niet meer dan 1,20 meter boven de grond zijn. Is het genoeg? Zittend op de rand van het asfalt, kijkend naar Wesson die zich klaarmaakte, vroeg ik me af of de ervaring - 1,20 meter overvliegen beton - zou zoiets bieden als echt vliegen. Hoewel ik heb genoten van elke vlucht die ik heb gemaakt in alle vliegtuigen die ik heb geprobeerd, ben ik altijd teruggekomen op de ervaring die het dichtst bij puur vliegen komt en echt gewichtloos aanvoelt. stond op een gouden heuvel aan de centrale kust van Californië, met mohairgras, en een man van in de zestig leerde me hoe ik een deltavlieger moest besturen. , bouten en touwen - en aan het einde was ik op de top van de berg, klaar om naar beneden te rennen en te springen. Daar gaat het allemaal om - rennen, springen en zweven terwijl het zeil boven me het zachtst raakt wind. Ik deed het een dozijn keer die dag en vloog nooit meer dan 30 meter tot laat in de middag. Ik merk dat ik elke dag nadenk over de gewichtloosheid, de rust en eenvoud van het hangen onder de canvas vleugels, de galop van de Mohair Mountains onder mijn voeten.
Maar ik dwaal af. Ik zit nu op een plastic stoel naast het asfalt en kijk naar Wesson. Hij stond op de treden van het ijzeren hek, zijn helm strak op, zijn wangen al deel van zijn neus, zijn ogen in diepten van zijn gezicht. Op Jarry's teken vuurde Wesson de jets af, die brulden als mortieren. De geur is brandende vliegtuigbrandstof en de hitte is driedimensionaal. schaduw van de eucalyptusbomen, het was alsof je achter een vliegtuig stond toen je op een landingsbaan vertrok. Niemand zou dit moeten doen.
Ondertussen stond Jarry voor Wesson, met behulp van gebaren en hoofdbewegingen om hem op en neer, naar links en naar rechts te leiden. Hoewel Wesson de jet bestuurde met gas geven en gieren, konden zijn ogen die van Jarry nooit afwenden - hij was gefixeerd als een bokser met 10 treffers. Hij bewoog zich voorzichtig over het asfalt, niet meer dan 1,20 meter hoog, en toen, te snel, was het voorbij. Dat is de tragedie van jetpack-technologie. Ze kunnen niet genoeg brandstof leveren voor een vlucht van meer dan acht minuten - zelfs dat is de bovengrens. Kerosine is zwaar, brandt snel en een mens kan maar zoveel dragen. Batterijen zouden veel beter zijn, maar ze zouden veel zwaarder zijn - althans voorlopig. Op een dag zou iemand een batterij kunnen uitvinden licht en energiezuinig genoeg om het beter te doen dan kerosine, maar voorlopig ben je beperkt tot wat je kunt dragen, wat niet veel is.
Wesson zakte naast Yancey in de plastic stoel nadat hij zijn jetpack had ontweken, rood en mank lopend. Hij heeft met bijna elk type vliegtuig en helikopter gevlogen, maar "dat", zei hij, "was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan."
Jesse deed geweldig werk door op en neer te vliegen met goede commando's, maar toen deed hij iets waarvan ik niet wist dat we dat moesten doen: hij landde op het asfalt. Landen op het asfalt is routine voor vliegtuigen - in feite is dat waar ze landen meestal - maar met jetpacks gebeurt er iets ongelukkigs wanneer piloten op beton landen. De straalturbines op de rug van de piloten blazen de uitlaat onder een hoek van 800 graden naar de grond, en deze hitte kan nergens heen, maar wordt naar buiten uitgestraald en verspreidt zich over de stoep als een bomradius. Wanneer Jesse op de trap staat of landt, kan de uitlaat langs de omheinde trap worden uitgestoten en naar beneden worden verspreid. Maar als Jesse op de betonnen vloer staat, verspreidt de uitlaatlucht zich in een oogwenk in de richting van zijn laarzen, en het viel zijn voeten aan, zijn kuiten. Jarry en Maiman komen in actie. Maiman gebruikt de afstandsbediening om de turbine uit te zetten terwijl Jarry een emmer water brengt. In één oefenbeweging leidt hij Jesse's voeten, laarzen en alles erin. De stoom komt niet uit het bad, maar de les is nog steeds geleerd. Land niet op het asfalt met draaiende motor.
Toen het mijn beurt was, stapte ik op de trap van het stalen hek en gleed zijwaarts in een jetpack dat aan katrollen hing. Ik voelde het gewicht ervan toen het aan de katrol hing, maar toen Jarry het op mijn rug legde, was het zwaar De verpakking is goed ontworpen voor een gelijkmatige gewichtsverdeling en eenvoudig beheer, maar 90 pond (droog plus brandstof) is geen grap. Het moet gezegd worden dat de ingenieurs van Mayman uitstekend werk hebben geleverd met de balans en intuïtieve bediening. Meteen voelde het goed, dat allemaal.
Dat wil zeggen, tot aan de gespen en riemen. Er zijn veel gespen en riemen die passen als een parachutepak, waarbij de nadruk wordt gelegd op het strakker maken van de lies. , waardoor de straalturbine meer of minder brandstof krijgt. Mijn linkerhandbediening is gieren, waarbij de straaluitlaat naar links of rechts wordt gericht. Er zijn wat lampjes en meters aan de hendel bevestigd, maar vandaag krijg ik al mijn info van Jarry. Net als Wesson en Jesse voor mij, werden mijn wangen in mijn neus geduwd, en Jarry en ik keken elkaar aan, wachtend op een microcommando dat me zou helpen niet dood te gaan.
Maiman vulde zijn rugzak met kerosine en liep terug naar de kant van het asfalt met de afstandsbediening in de hand. Jerry vroeg of ik klaar was. Ik zei hem dat ik klaar was. Jets ontsteken. draait een onzichtbare gashendel en ik imiteer zijn bewegingen met de echte gashendel. Het geluid wordt luider. Hij draait zijn stealth-gashendel meer, ik draai de mijne. Ik deed een kleine stap naar voren en bracht mijn benen bij elkaar. (Daarom zijn de benen van jetpack-dragers zo stijf als speelgoedsoldaatjes — elke afwijking wordt snel afgestraft door de 800 graden jet-uitlaat.) Jarry imiteert meer gas, ik geef meer gas gas geven, en dan verlaat ik langzaam de aarde. Het is helemaal niet zoals gewichtloosheid. In plaats daarvan voelde ik elke pond van mij, hoeveel stuwkracht er nodig was om mij en de machine te laten zweven.
Jerry zei dat ik hoger moest gaan. Een voet, toen twee, toen drie. Terwijl de jets brulden en de kerosine brandde, cirkelde ik rond, denkend dat het een duizelingwekkende hoeveelheid lawaai en moeite was die 36 centimeter boven de grond zweefde. In tegenstelling tot vliegen in zijn puurste vorm vorm, het benutten van de wind en het beheersen van zweven, het is gewoon brute kracht. Dit vernietigt de ruimte door hitte en lawaai. En het is echt moeilijk. Vooral wanneer Jarry me laat bewegen.
Links en rechts draaien vereist het manipuleren van de gier - de greep van mijn linkerhand, die de richting van de jetted uitlaat beweegt. Op zichzelf is het gemakkelijk. Maar ik moest het doen terwijl ik het gas constant hield, zodat ik niet landde op het asfalt zoals Jesse deed. Het is niet eenvoudig om de gierhoek aan te passen terwijl je het gas constant houdt terwijl je de benen stijf houdt en in Jarry's extatische ogen staart. Het vereist een oprecht niveau van focus, wat ik vergelijk met surfen op grote golven.( Ik heb nog nooit aan grote golven gesurft.)
Dan vooruit en achteruit. Dit is een heel andere en meer uitdagende taak. Om vooruit te komen, moest de piloot het hele apparaat verplaatsen. Stel je een triceps-machine voor in de sportschool. mijn lichaam. Het tegenovergestelde doen, de hendel omhoog trekken, mijn handen dicht bij mijn schouders brengen, de jets naar mijn enkels draaien, me naar achteren trekken. Aangezien ik nergens verstand van heb, zal ik geen commentaar geven op de technische wijsheid ;Ik zal gewoon zeggen dat ik het niet leuk vind en wou dat het meer was als gasgeven en gieren - meer automatisch, responsiever en minder waarschijnlijk Verbranden (denk aan een steekvlam op boter) de huid van mijn kuiten en enkels.
Na elke testvlucht kwam ik de trap af, zette mijn helm af en ging bij Wesson en Yancey zitten, rammelend en uitgeput. Als dit de zwaarste vlucht is die Wesson ooit heeft gemaakt, dan denk ik dat ik klaar ben om met de helikopter te vliegen .Toen we zagen dat de Jesse iets beter was, toen de zon onder de boomgrens onderging, bespraken we wat we konden doen om hem te verbeteren, en het algemene nut van deze machine. De huidige vliegtijd is te kort en te moeilijk. Maar dat is ook het geval met de gebroeders Wright - en nog wat meer. Hun eerste manoeuvreerbare luchtvoertuig was erg moeilijk te vliegen voor iedereen behalve voor henzelf, en er is een decennium verstreken tussen hun demonstratie en het eerste praktische vliegtuig voor de massamarkt waarmee kan worden gevlogen niemand anders. Ondertussen is niemand erin geïnteresseerd. De eerste paar jaar van hun testvlucht zigzagden ze tussen twee snelwegen in Dayton, Ohio.
Mayman en Jarry bevinden zich hier nog steeds. Ze hebben hard gewerkt aan het ontwerpen, bouwen en testen van een jetpack dat eenvoudig en intuïtief genoeg is voor een Rube zoals ik om onder gecontroleerde omstandigheden te vliegen. Met voldoende investeringen kunnen ze de kosten aanzienlijk verlagen, en ze zullen waarschijnlijk ook het vliegtijdprobleem kunnen oplossen. Maar voorlopig heeft de bootcamp van Jetpack Aviation twee betalende klanten, en de rest van de mensheid haalt het visionaire paar collectief de schouders op.
Een maand na training zat ik thuis en probeerde een einde aan dit verhaal te maken toen ik een nieuwsbericht las dat er een jetpack was gespot op 5000 voet nabij Los Angeles International Airport. "De jetman is terug", zei De luchtverkeersleider van LAX, aangezien het niet de eerste waarneming was. Het blijkt dat er tussen augustus 2020 en augustus 2021 ten minste vijf jetpack-waarnemingen zijn geregistreerd - de meeste in Zuid-Californië, op hoogtes tussen 3.000 en 6.000 voet.
Ik e-mailde Mayman om te vragen wat hij wist over het fenomeen, in de hoop dat hij deze mysterieuze jetpack-man was. Omdat ik denk dat hij een zeer verantwoordelijke man is, hij vliegt zo hoog dat het contra-intuïtief lijkt in een beperkt luchtruim, maar nogmaals, Californië heeft geen het record dat iemand anders heeft, laat staan het vermogen om te vliegen, met een jetpack.
Er is een week verstreken en ik heb niets meer gehoord van Mayman. In zijn stilte bloeien wilde theorieën op. Natuurlijk was hij het, dacht ik. Alleen hij is in staat tot zo'n vlucht, en alleen hij heeft het motief. de aandacht van de wereld te trekken door middel van directe middelen - bijvoorbeeld YouTube-video's en advertenties in de Wall Street Journal - hij werd gedwongen om schurkenstaten te worden. Piloten en luchtverkeersleiders bij LAX begonnen de piloot Iron Man te noemen - de man achter de stunt die zich gedroeg als de superheld alter ego Tony Stark, wachtend op het juiste moment om te onthullen dat hij het was.
"Ik wou dat ik een idee had van wat er rond LAX gebeurt", schreef Mayman. "De piloten van de luchtvaartmaatschappij hebben ongetwijfeld iets gezien, maar ik betwijfel ten zeerste of het een jetpack met straalturbine was.Ze hadden gewoon niet het uithoudingsvermogen om tot 3.000 of 5.000 voet te klimmen, een tijdje te vliegen en dan naar beneden te komen en te landen.Alleen ik denk dat het een elektrische drone kan zijn met een opblaasbare mannequin die eruitziet als een persoon die een jetpack draagt.”
Een ander heerlijk mysterie is zojuist verdwenen. Er zullen waarschijnlijk geen opstandige straaljagers in beperkt luchtruim vliegen, en we zullen waarschijnlijk tijdens ons leven geen eigen jetpacks hebben, maar we kunnen genoegen nemen met twee zeer voorzichtige straaljagers, Mayman en Jarry, die hang af en toe rond in Avocado Fly rond de boerderij, al was het maar om te bewijzen dat ze het kunnen.
Every van Dave Eggers wordt uitgegeven door Penguin Books, £ 12,99. Om The Guardian en The Observer te steunen, bestelt u uw exemplaar op Guardianbookshop.com. Er kunnen verzendkosten in rekening worden gebracht.
Posttijd: 27-jan-2022